ശാന്തി

 

അങ്ങിനെ ആ യുഗം കഴിഞ്ഞു

അച്ഛനോർമ്മകളിൽ ഏറെയും വേദനകളുടെയും മാറാത്ത മുറിവുകളുടേതുമായിരുന്നു. അതുകൊണ്ടുതന്നെ പൊതുവേ അച്ഛനെക്കുറിച്ച് ഞാൻ അധികം സംസാരിക്കില്ലായിരുന്നു. സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങിയാൽ എല്ലാ ഒളിച്ചിരുന്ന മുറിവുകളെല്ലാം ഉപ്പു തേച്ച പോലെ വേദനിച്ചുണരുമായിരുന്നു.

 പണ്ടൊക്കെ അച്ഛൻ അമ്മയുമായി വഴക്കടിക്കുമ്പോൾ എന്നെ അമ്മയുടെ അടുത്തുനിന്ന് തട്ടിക്കൊണ്ടു പോകുമായിരുന്നു. മുനമ്പത്തുള്ള അച്ഛന്റെ സുഹൃത്തായ ആന്റണി അങ്കിളിന്റെ അമ്മയുടെ അടുത്താണ് എന്നെ കൊണ്ടുപോയി ഉപേക്ഷിക്കാറുള്ളത്. പിന്നെ പണിയെടുത്ത് കിട്ടുന്ന കാശിന് കള്ളുകുടിച്ച് അർമാദിച്ച് നടക്കും,  ഞാൻ അവിടെ എത്തിയാൽ ആ അമ്മൂമ്മ അമ്മയ്ക്ക് എഴുത്തെഴുതും, മകൾ ഇവിടെയുണ്ടെന്നുള്ള ആ അറിയിപ്പ് കിട്ടും വരെ എന്റെ അമ്മയ്ക്ക് അറിയില്ല ഞാൻ എവിടെയായിരിക്കും എന്ന്. അമ്മൂമ്മ എന്നെ വളരെ സ്നേഹത്തോടെ നോക്കും, ഊട്ടും, ഉറക്കും, കുറെ ദിവസം കഴിഞ്ഞും അച്ഛനെ കാണാതാകുമ്പോൾ അമ്മൂമ്മ അച്ഛന്റെ പണി സ്ഥലത്തേക്ക് ആളെ പറഞ്ഞയക്കും, 'അവനോട് ചെന്ന് പറയണം, ഇവിടെ ഇളം കള്ള് ചെത്തി ഇറക്കിയിട്ടുണ്ട് എന്ന്' .അച്ഛൻ ഉടനടി അതിനു വേണ്ടി വീട്ടിലെത്തുമ്പോൾ എന്നെ ഒരുക്കി നിർത്തിയിട്ടുണ്ടാകും. പിന്നെ അച്ഛനെയും കൂട്ടി എന്നെ നാട്ടിലേക്ക് പറഞ്ഞയക്കും.

  അച്ഛൻ തൊട്ടടുത്ത് ഉണ്ടാകുമ്പോൾ പോലും ഒരു സുരക്ഷയും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് എപ്പോഴാണ് അമ്മയെ അടിക്കാൻ തുടങ്ങുക എന്ന അറ്റം കാണാത്ത ഉത്കണ്ഠയിലായിരിക്കും ഞങ്ങൾ. കള്ളുകുടിച്ചു കിടന്നുറങ്ങുമ്പോൾ ഈ ലോകം മുഴുവൻ മറിഞ്ഞാലും തിരിച്ചറിയാത്ത അച്ഛൻ എങ്ങനെയാണ് മകളെ ആരെങ്കിലും കയ്യെത്തിച്ചു പിടിക്കുമോ എന്ന് ചിന്തിക്കുക? അതുകൊണ്ടുതന്നെ ഓർമ്മയിലെപ്പോഴും ഞാൻ സ്വയം യുദ്ധം ചെയ്തു മുന്നേറുന്ന ഒരാളായിരുന്നു , പക്ഷെ സ്നേഹം പ്രകടിപ്പിക്കില്ലായിരുന്നെങ്കിലും അച്ഛന് ഏറ്റവും പ്രിയം എന്നോടായിരുന്നു.

പണ്ട് ഞങ്ങൾ തമ്മിലെന്നും വഴക്കുകൾ പതിവുമായിരുന്നു.നാട്ടുമ്പുറത്തെ സാധാരണക്കാരനായ ആയ അച്ഛന് ജനിച്ചത്, വളരെ തലതിരിഞ്ഞ ഒരു മകളായിരുന്നു. നന്നായി വായിക്കുന്ന, ചോദ്യങ്ങൾ ചോദിക്കുന്ന, തർക്കുത്തരം പറയുന്ന, സ്നേഹം പ്രകടിപ്പിക്കുന്നതിൽ പോലും വ്യത്യസ്തതയുള്ള, അച്ഛനെ ഒരു പേടിയും കൂടാതെ ഭരിക്കുന്ന, അച്ഛനോട് ഒപ്പത്തിനൊപ്പം സംസാരിക്കുന്ന, അച്ഛനെ അടക്കം ആരെയും ചോദ്യം ചെയ്യാൻ ഭയമില്ലാത്ത ഒരു മകൾ. എപ്പോഴും സാധാരണ പെൺകുട്ടികളുടെ ലലനാ മണിത്തരങ്ങൾ കാണിക്കാതെ, ആരെയും കൂസാതെ, ആൺകുട്ടികളുമായി കൂട്ടുകൂടി നടക്കുന്ന, അന്നത്തെ കാലഘട്ടത്തിനു ഒട്ടും യോജിക്കാത്ത ഒരാൾ.

കുസൃതിയുടെ കാര്യത്തിൽ മുന്പിലായിരുന്നത് കൊണ്ട് പരാതികളുടെ പ്രവാഹമായിരുന്നു. എന്നാൽ ഞാൻ ചെയ്യുന്നത് 100% ശരിയെന്ന വിശ്വാസത്തിൽ, അതിനെതിരെ അച്ഛൻ എന്നെ നിയന്ത്രിക്കാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോൾ, അച്ഛനെ ഞാൻ നിയന്ത്രിക്കുന്നത് കൊണ്ട് വഴക്കുകൾക്ക് തീരെ ക്ഷാമമുണ്ടായിരുന്നില്ല.

അമ്മയ്ക്കും അനിയന്മാർക്കും അച്ഛന്റെ കയ്യിൽ നിന്ന് അടി കിട്ടുമെങ്കിലും എനിക്ക് അതിൽ നിന്ന് ഏതുകാലത്ത് ഒഴിവുണ്ടായിരുന്നു.

നാട്ടുകാർക്കും ബന്ധുക്കൾക്കും ഏറെ പ്രിയംങ്കരനായിരുന്നെങ്കിലും വീട്ടിലെ ഉത്തരവാദിത്തങ്ങളൊന്നും എടുക്കാതെ അലസനായാണ് അച്ഛൻ ജീവിച്ചത്. അത് കൊണ്ട് പട്ടിണിയ്ക്കും ക്ഷാമമുണ്ടായിരുന്നില്ല,

അയല്വക്കക്കാർക്ക് ഓല മെടഞ്ഞു കൊടുത്തും , കൃഷി ചെയ്തും, പശു വളർത്തിയുമൊക്കെയാണ് അമ്മയും ഞങ്ങൾ മൂന്ന് മക്കളും അന്നന്നത്തെ കാര്യങ്ങൾക്കുള്ള പൈസ കണ്ടെത്തിയിരുന്നത്.

ഏതു കാലത്തും അച്ഛനോർമ്മകൾ വേദനകളുടെ ഒരു വലിയ മാറാപ്പുതന്നെയായിരുന്നു.

അനുമോൾ എന്നോട് ചോദിക്കാറുണ്ട്, ഒന്നോർത്തെടുത്തു നോക്കിക്കേ , എവിടെയെങ്കിലും കാണും നിനക്ക് ഒരു നല്ല ഓർമ്മ അച്ഛനെ കുറിച്ചെന്നു.

ഞാനിരുന്നു ഓർമ്മയിൽ പരതി, പരതി രണ്ടു നല്ല ഓർമ്മകൾ കണ്ടുപിടിച്ചിരുന്നു.

ഒന്ന് എന്റെ അനിയന്മാർ എന്നെ ഭരിക്കാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ നിങ്ങൾ ആരും അവളെ ഭരിക്കണ്ട, അവള് നിങ്ങളെ ഭരിക്കേണ്ടവളാണ് എന്ന് പറഞ്ഞവരെ പേടിപ്പിച്ച ഒരു ദിനം. പിന്നെ അച്ഛൻ നന്നായി വായിക്കുമായിരുന്നു. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ആ വായനാശീലം എനിക്ക് കിട്ടിയത് അച്ഛനിൽ നിന്നാണ്.

നല്ല അച്ഛനോർമ്മകൾ ഇല്ലാത്ത മൂന്ന് കുട്ടികളായിരുന്നു ഞങ്ങൾ. രണ്ട് ദിവസം മുൻപ് കൂടെ ചെറിയ അനിയനോട് ചോദിച്ചിരുന്നു, 'എടാ നിനക്ക് എന്തെങ്കിലും നല്ലോർമ്മകൾ ഓർക്കാൻ പറ്റുന്നുണ്ടോ എന്ന്;. അവൻ ഇല്ലെന്നു പറഞ്ഞു സ്നേഹത്തോടെ അവന്റെ മകനെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു.

അച്ഛൻ കള്ളും പുകവലിയുമായി നടന്ന്, അവസാനം തലച്ചോറിലെ ഞരമ്പുകൾ പൊട്ടുന്ന അസുഖം വന്നപ്പോൾ വലിയും കുടിയും നിർത്തേണ്ടി വന്നു.

കള്ളും പുകവലിയും നിന്നപ്പോൾ തന്നെ അച്ഛൻ വേറെ ഒരാളായി മാറി. തലയിലെ ഞരമ്പുകൾ പൊട്ടുന്നതിന് അനുസരിച്ച് സ്നേഹവും വികാരങ്ങളും കൂടി വരികയും ചെയ്‌തു. ഏതോ സ്‌നേഹഞരമ്പ് പൊട്ടിവിരിഞ്ഞിട്ടുണ്ട് ആ തലയിൽ എന്നും പറഞ്ഞു അച്ഛനെ ഞാൻ കളിയാക്കുകയും ചെയ്യുമായിരുന്നു. ഞാൻ വീട്ടിൽ വന്നു തിരിച്ചു പോകുന്ന അവസരങ്ങളിലെല്ലാം , അച്ഛനെന്റെ കൈപിടിച്ചു പൊട്ടിക്കരയുകയും ചെയ്യുമായിരുന്നു. എപ്പോഴൊക്കെയോ അച്ഛൻ എന്നോട് സംസാരിക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയും ചെയ്യുമായിരുന്നു.

ഞാൻ ആകട്ടെ പഴയ ഓർമ്മകളിൽ, വേദനകളിൽ കുടുങ്ങി, ആ മനുഷ്യനെ നോക്കി വികാര രഹിതയായി നിൽക്കുമായിരുന്നു . മനസ്സ് കൊണ്ടൊരു മാപ്പ് കൊടുക്കൽ നടന്നിട്ടില്ലായിരുന്നു . അത്രയും കാലത്തേ പരാതികൾ, അരക്ഷിതാവസ്ഥകൾ , ഉപേക്ഷിക്കപെടൽ, ആരുടെക്കെയോ ഉപദ്രവിക്കൽ, എല്ലാം മനസ്സിൽ കൂട്ടി വെച്ചിരുന്ന കുഞ്ഞു തന്നെയായിരുന്നു ഉള്ളിൽ ഞാൻ .

ഇതായിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ ഏഴുമാസം മുൻപ് വരെയുള്ള ശീലങ്ങൾ.

അങ്ങനെയാണ് അനോണിമസായ എനിക്ക് ആരെന്നോ, എന്തെന്നോ അറിയാത്ത, എന്നോട് പ്രത്യേകിച്ച് യാതൊരു സ്നേഹമോ അടുപ്പമോ ഇല്ലാത്ത, ഒരാളെ ഞാൻ പരിചയപ്പെടുന്നത്, സോഷ്യൽ മീഡിയ അനോണികളുടെയും കൂടിയാണല്ലോ,

ഒരിക്കൽ എന്തിനോ വേണ്ടി സംസാരിച്ചപ്പോൾ, അച്ഛനും അമ്മയും ഇല്ലാത്ത ആ മനുഷ്യൻ അച്ഛനിലേക്ക് എന്നെ എത്തിച്ചു. ഞാൻ അയാളോട് പറഞ്ഞു 'അച്ഛനെന്റെ കൈപിടിച്ചു സംസാരിക്കാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോൾ ഞാൻ ഇമോഷണലെസ്സ് ആയി മാറാറാണ് പതിവ്, എന്തോ പഴയ വേദനകൾ എനിക്ക് മറക്കാൻ പറ്റുന്നേ ഇല്ലെന്നു' പറഞ്ഞത് . അന്ന് അയാളെന്നെ ഉപദേശിച്ചു 'നിനക്ക് ബാക്കിയുള്ള എല്ലാവരോടും കരുണയോടെ പെരുമാറാം എന്നുണ്ടെങ്കിൽ അച്ഛനോട് എന്തുകൊണ്ടായിക്കൂടാ, ലോകത്തുള്ള ആരെയും മുൻധാരണകൾ ഇല്ലാതെ കേൾക്കാൻ നിനക്ക് പറ്റിയിട്ടുണ്ടാകാം, പക്ഷെ അച്ഛന് പറയാൻ ഉള്ളത് കേട്ടിട്ടുണ്ടോ? രണ്ടാമതൊരിക്കൽ നിനക്ക് അച്ഛനോട് സംസാരിക്കാൻ അവസരം കിട്ടിയില്ലെങ്കിലോ? സത്യത്തിൽ നമ്മൾ ഒരാളോട് മാപ്പ് കൊടുക്കുമ്പോൾ നമ്മളോട് തന്നെയാണ് മാപ്പ് കൊടുക്കുന്നതെന്നു ആലോചിച്ചിട്ടുണ്ടോ' എന്നൊക്കെ ചോദിച്ചത് .

സത്യമാണ് , പരിചയമില്ലാത്തവരോട് കരുണ കാണിക്കാൻ എളുപ്പമാണ് കാരണം അവർ നമ്മളോട് ചെയ്ത ദ്രോഹങ്ങളോ , വേദനകളോ ഇടയിൽ ഇല്ലല്ലോ , അത് കൊണ്ട് അവരോട് കരുണ കാണിക്കുമ്പോൾ , ആളുകൾക്ക് നമ്മളോട് സ്നേഹം തോന്നും, പക്ഷെ നമ്മുടെ മുറിവുകളെ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നവരെ കേൾക്കുകയും, മനസ്സിലാക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോഴല്ലേ നമ്മൾ യഥാർത്ഥത്തിൽ കരുണയുള്ളവർ ആകൂ എന്ന് അപ്പോഴാണ് ചിന്തിച്ചത് തന്നെ.

അപ്പോൾ തന്നെ നാട്ടിലേക്ക് ടിക്കറ്റ് ബുക്ക് ചെയ്തു, അച്ഛനെ കാണുംവരെ എനിക്ക് വിഷമമായിരുന്നു. അന്ന് അച്ഛന്റെ നഖം വെട്ടി കൊടുത്തു കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ ,അച്ഛനുമായി കുറെ സംസാരിച്ചു. അച്ഛൻ എന്നോട് പറഞ്ഞത് മക്കളിൽ ഏറ്റവും ഇഷ്ടം എന്നെ ആയതുകൊണ്ടാണ് എന്നെ കട്ടെടുത്തു കൊണ്ടുപോയിരുന്നത് എന്നായിരുന്നു,  കൂടെ എന്നെ അനുഗ്രഹിക്കലും നടത്തി ആൾ .

ഞാൻ ആദ്യമായിട്ടായിരിക്കും അച്ഛനെ കേൾക്കാൻ മനസ്സുതുറന്നു വെച്ചത്.

അന്നത്തോടെ എന്റെ ഹൃദയത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന സകല കാലുഷ്യങ്ങളും മാറ്റിവെച്ച്, അച്ഛനെ അത്തരത്തിലാക്കിയ എല്ലാ സാഹചര്യങ്ങളോടും, എല്ലാ വേദനകൾക്കും ഞാൻ മാപ്പു കൊടുത്തിരുന്നു

എനിക്കുണ്ടായ വേദനകൾ എല്ലാം ശാന്തിയിലേക്ക് പരിവർത്തനം ചെയ്യാൻ മാത്രം മാനസികവും ശാരീരികവുമായി ഞാൻ വളർന്നെന്നു തോന്നുന്നു , അല്ലെങ്കിൽ അയാളുടെ ഉപദേശം ആ മാനസിക വളർച്ചയിലേക്ക് ഒരു വഴികാട്ടിയായി, മുൻപോട്ടുള്ള വെളിച്ചമായി നിന്നിരുന്നു എന്ന് ഞാൻ വിശ്വസിക്കുന്നു.

ഏഴ് മാസങ്ങൾക്ക് ശേഷം ആ അനോണിയെ കാണാതായി, യാത്രയൊന്നും പറയാതെ അയാൾ അയാളുടെ വഴിക്കു ഇറങ്ങിപ്പോയിരുന്നു . അന്ന് മുതൽ എന്തെന്നറിയാത്ത ഉൾവിളി പോലെ അച്ഛന്റെ മരണത്തെ ഞാൻ മുൻകൂട്ടി കണ്ടിരുന്നു, അത് പറയുമ്പോഴെല്ലാം കൂടെ നിന്ന് എന്റെ പാർട്ണറും അനുമോളും  രശ്മിയും ആശ്വസിപ്പിക്കുമായിരുന്നു .

ഒരുപക്ഷേ അയാൾ ഉപദേശിച്ചപ്പോൾ മനസ്സിലായതിനേക്കാൾ, അയാൾ പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങൾ ശരിയായ അർത്ഥത്തിൽ അച്ഛൻ മരിച്ച രാത്രിയിലാണ് എനിക്ക് മനസ്സിലായത്.

കെടാവിളക്കിനു മുമ്പിൽ നീണ്ടുനിവർന്ന്, ഉറങ്ങിയെന്ന പോലെ അച്ഛൻ കിടക്കുമ്പോൾ, ഞാൻ ഉറക്കമില്ലാതെ ഉഴറി നില്കുകയായിരുന്നു. എന്റെ പാർട്ണർ രാത്രി ഒരു മണിയോടെ എന്നെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു വീടിനു മുൻപിലുള്ള വിജനമായ റോഡിലൂടെ എനിക്കൊപ്പം നടന്നു . ഞാനവനോട് പറഞ്ഞു, 'എന്തൊരു ശാന്തിയാണ്, അച്ഛന്റെ ആഗ്രഹങ്ങളെല്ലാം നടത്തി കൊടുത്ത മകൾ എന്ന് സമാധാനം, മകളുടെ അച്ഛനായി അറിയപ്പെട്ട അച്ഛന്റെ അഭിമാനം, അതിലുപരി അച്ഛനും ഞാനും തമ്മിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന കാലുഷ്യമെല്ലാം മാഞ്ഞ് , അച്ഛൻ നിറഞ്ഞ മനസ്സോടെയാണ് കിടക്കുന്നത്. അന്ന് അങ്ങനെ ചെയ്തില്ലായിരുന്നെങ്കിൽ ഈ രാത്രിയും ശേഷം വരാൻ പോകുന്ന എല്ലാ ദിനവും, അച്ഛനോട് പറയാനുള്ളത് പറയാതെയും, ക്ഷമിക്കാതെയും, പോയതോർത്ത് ഞാൻ കരഞ്ഞേനെ, ഇപ്പോഴാണ് എനിക്ക് അയാൾ പറഞ്ഞത് മനസ്സിലായത്, ഞാൻ എന്നോട് തന്നെയായിരുന്നു ക്ഷമിച്ചത്,ഈ ശാന്തി അതായിരുന്നു ഞാൻ എന്നോട് ചെയ്ത കാര്യം.'

അയാളെ കണ്ടെത്തിയത് ഇതിനു വേണ്ടിയായിരിക്കും എന്ന് ഞങ്ങൾ പരസ്പരം പറഞ്ഞു.

ശാന്തനായി അച്ഛൻ കടന്നു പോകുമ്പോൾ, തികഞ്ഞ ശാന്തിയോടെ ഇനിയൊരിക്കലും അച്ഛനെ കാണില്ലല്ലോ എന്ന ദുഃഖം മാത്രം ബാക്കി നിർത്തി, അച്ഛനെ ഈ ഭൂമിയിൽ നിന്ന് യാത്ര അയക്കുമ്പോൾ മനസ്സു നിറയെ സമാധാനം ഉണ്ടായിരുന്നു.

അയാളുടെ ഉപദേശമില്ലായിരുന്നെങ്കിൽ, ഞാൻ എത്ര പാകപ്പെട്ടിട്ടും പാകപ്പെടാത്ത ഈഗോയുമായി, വാശിക്കാരിയായ കുഞ്ഞായി കാലം കഴിച്ചേനേ. 

എന്നെ പാകപ്പെടുത്തിയെടുക്കാൻ കാരണമായ അയാളുടെ വാക്കുകളോടും, അയാളോടും എന്നന്നേക്കുമായി ഞാൻ കടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.

ഒരിക്കലും കാണാൻ സാധ്യതയില്ലാത്ത, കണ്ടുമുട്ടിയാൽ തിരിച്ചറിയാൻ സാധിക്കാത്ത അജ്ഞാതനായ സുഹൃത്തെ നിങ്ങൾ ഇവിടെയുണ്ടെങ്കിലും നിങ്ങൾക്ക് എന്റെ സ്നേഹം.

(മീരയും വിജുവും യും പലപ്പോഴും   ഇതെങ്ങനെ സംഭവിച്ചു എന്ന് ചോദിക്കാറുണ്ട്. ആ ഉത്തരം കൂടെയാണ് ഈ പോസ്റ്റ് )